AANGEZICHTSVERLAMMING VAN BELL

Ik heb een website gemaakt over ‘Aangezicht verlamming van Bell‘, omdat ik dit onlangs heb meegemaakt bij mijzelf. En wil graag informatie delen met andere lotgenoten of mensen die dit ineens mee kunnen maken.
Dat je ineens verlamd bent aan je gezicht aan 1 kant doet namelijk wat met je. Niet alleen lichamelijk, maar ook psychisch brengt dit wat met je mee. Het doet wat met je emotie, denkwijze, fysieke toestand en nog meer…
En zal dit ook beschrijven hoe ik dit heb ervaren.

WAT GING ER VOORAF?
Ik ben 47 jaar, vrijgezel en altijd gezond. En wil toch graag delen met wat er met mij allemaal is gebeurd of fysiek en mentaal vlak.
Paar dagen vooraf kreeg ik ineens last van mijn oor en gehoor.
Het leek net of het een ooronsteking was. Pijn aan de binnenkant van mijn oor.
Het geluid aan mijn rechteroor was ook ‘lager’ qua toon dan normaal.
Nu speel ik graag gitaar en maak zelfs ook geluid patches, modules en presets voor de Line 6 Firehawk apparaten en deel ik die ook wereldwijd.
Dus ik mag aardig zeggen dat geluid heel belangrijk voor mij is. En het viel mij eigenlijk al een week voordat ik een aangezicht van Bell kreeg dat er iets gaande was met mijn gehoor. Ik kan het beste dit ook omschrijven dat het geluid van mijn gitaar ook hierdoor vals klonk.
De ene oor was het geluid prima en goed. En de ander oor ervaarde dit als een verlaging van toon (net of geluid een halve toon lager lag en geluid later aan kwam).
Ik dacht nog: dit gaat wel vanzelf over… Komt vast door die oorpijn die ik ervaarde dacht ik nog.

Paar dagen erna kreeg ik ineens keelpijn, geur die zomaar weg was en smaak op mijn tong was ook weg.
Een goede vriendin zei nog tegen mij: “Anders doe je een theelepel sambal in je mond!”
En ja! Dat was een geniaal plan en dat deed ik ook. De heetste sambal van ‘oma’ die ik had in huis deed ik op een theelepel en stopte dit zo in mijn mond.
Maar ik proefde echt niks! Geen zoet of zout kon ik uit de sambal halen. Zelfs geen pittigheid of scherpte. Het deed mij helemaal niks!
Op dat moment dacht ik nog: “Nee, ik zal toch geen Corona hebben?”.
Dus daarom maar laten testen op Corona, waarbij ik de volgende dag al kon komen om te testen.

HET MOMENT DAT JE WEET DAT ER IETS NIET GOED MET JE GAAT
De dag erna kreeg ik te horen dat het negatief was. Ik had dus gelukkig geen Corona.
Toch best raar, symptomen waren van Corona, maar het was geen Corona. Wat had ik dan?
Ik moest aan het werk (ik werk vanuit huis). Na mijn grote pauze van een halfuur, had ik koffie geschonken en wou ik een slok van nemen.
En merkte dat ik morste op mijn toetsenbord. Dit tot drie keer toe… Waarbij ik zelfs een handdoek had gepakt om dit op te ruimen.
Ik wist natuurlijk niet dat ik last had van verlamming. Immers voel je dat ook niet. Geen pijn, geen spier of wat dan ook. Ik had dit gewoon niet eens door.

Maar achteraf denk ik: dit was al een voorbode dat er iets aan de hand was! En omdat ik niks door had, ben ik gewoon door gaan werken.
Pas na mijn dienst voelde ik mij niet lekker. Ik voelde mij enorm (lichamelijk) moe en net of ik koorts had.
Ik ben maar onder de douche gaan staan, voordat ik ging koken. Zodat ik even fris en fruitig kon zijn na het douchen.
Heel gek als ik nu zo terug denk… Maar normaal als ik uit de douche kom, dan bekijk ik mijzelf altijd in de spiegel. En kam dan normaal altijd mijn haren.
Maar omdat ik mij niet lekker voelde, deed ik dat dus nu toevallig nou net niet.
Zo mijn joggingsbroek aangetrokken, t-shirt aan en ging naar beneden om te koken.

Eten gekookt en ging zo aan tafel zitten. En ineens merkte ik dat ik niet goed kon drinken en alles zo morste. Ook het eten ging niet makkelijk en viel zelfs vanuit mijn mondhoek zo op tafel. Ik keek mezelf aan in de spiegel en zag dat mijn oog rood was en zelfs opgezwollen, mijn mondhoek naar beneden hing en stond zelfs scheef.
Ik kan mij nog herinneren dat ik lichtelijk in paniek was en zelfs dacht “Dit is niet goed!”
Vlug belde ik 112 op en gaf ik uitleg wat er aan de hand was.
Ik vreesde eigenlijk stiekem dat ik een TIA had of zo, aangezien hart- en vaatziekte in mijn familie voorkomt.
Maar wat ik mij ook kon herinneren was dat ik gewoon kon ‘praten’. Zelfs de trap op kon lopen en naar beneden kon lopen zonder problemen.
Ik had geen idee wat er precies met mij aan de hand was. Maar dit was niet goed!

EN INEENS ZAG IK DE BINNENKANT VAN EEN AMBULANCE
Binnen 3 minuten stonden de broeders van de ambulance al voor de stoep.
Ik kan mij herinneren dat een van de broeders mij ook vroeg: “Wist u dat u maar met 1 oog knippert?”.
Nee, ik had dit eigenlijk niet door. Het oog die rood en opgezwollen was, knipperde dus niet mee.
Achteraf logisch, want de spieren konden niet meewerken als je gezicht verlamd is.
Vervolgens werd ik meegenomen met de ambulance naar het ziekenhuis.
Wat apart vond ik dat! Ik had nooit in een ambulance gezeten en zag een keer de binnenkant hoe het van binnen eruit zag.

U HEEFT EEN “AANGEZICHTSVERLAMMING VAN BELL”
In het ziekenhuis kwam er een arts en een neuroloog toen hier aan te pas.
Het stomme ervan is dat ik mij niet kan herinneren hoe deze artsen heten.
En kreeg ik te horen na verschillende testen en onderzoeken: “Meneer, u heeft een aangezichtsverlamming van Bell. Ook bekend onder de naam ‘Bellse Parese’. Ik zal u vertellen wat dit precies is…”.
Ik had er nooit over gehoord! laat staan wat dit precies in hield?
Desbetreffende arts begon uit te leggen wat dit precies in hield en dat dit te maken had met een 7e gezichtzenuw.
Die vanaf het oor richting het gezicht gaat, maar ook naar de schedel. Van oor, tot wang, tot oog, tot mond, toch achter je oor op de schedel.
Deze zenuw is aangetast of bekneld door een vernauwing en is dus uitgeschakeld.
Ook kreeg te horen dat met herstel 3 tot 6 maanden kon duren. En dat herstel dus langzaam zal verlopen.
Helaas was mijn oog ook beschadigd aan de hoornvlies, omdat mijn oog niet kon knipperen. Hierdoor werd het oog niet ‘nat’ of ‘vochtig’ gehouden.
En droogde dus de hoornvlies uit. En het vreemde ervan was dat ik dit niet eens voelde met pijn.

EN DAN BEN JE INEENS VERDWAALD
Daar stond ik op een gegevens moment in de hal van het ziekenhuis. Ik wist niet eens waar ik naar toe moest lopen. Ik kon namelijk de wegwijzers of bordjes niet eens lezen om de uitgang te vinden.
Met een oog-gaasje op mijn rechteroog, terwijl het laat in de avond was.
Verlamd aan mijn rechterkant van mijn gezicht. Ik kon slecht zien met mijn ogen, geen geur met mijn neus, geen smaak met mijn tong, gehoor die niet goed was.
En terwijl ik daar in het ziekenhuis liep als een zombie, zag ik in de verte een schim van iemand lopen op zo’n afstand van 60 meter.
Hoe meer ik dichterbij kwam, hoorde ik ineens mijn naam geroepen worden.
De stem kwam mij bekend voor, maar kon niet plaatsen wie het was, omdat ik niet goed kon zien wie er daar in de hal liep.
Immers was mijn zicht slecht en wazig. En liep natuurlijk daarin de hal met 1 oog.
Tot ongeveer 10 meter de schim voor mij stond…
Daar stond een goede vriendin van mij, Jennifer, die mijn naam nogmaals riep.
Ik had haar namelijk op het moment dat ik in het ziekenhuis was, haar geappt dat ik daar in ziekenhuis lag.
Ze pakte me vast en ik knuffelde haar terug. En op dat moment brak ik!
Ik kon wel janken, maar ik kon dat niet!
Gelijkertijd besefte ik hoe belangrijk het is om een goede oog te hebben, goed gehoor, een wang, een neus en zelfs een tong.
Ineens besefte ik mij dat ik een ‘beperking’ had! Ik was geschrokken, bang en was blij dat Jennifer daar stond.
Jennifer heeft mij aan mijn arm gepakt en zelfs begeleidt naar de (nacht)apotheek in het ziekenhuis.

MEDICIJNEN
In het ziekenhuis was er een plaatselijke (nacht)apotheek. Ik moest daar mijn ‘recept’ ophalen.
Ik kreeg toen Prednisolon (2x 25 mg voor de komende 10 dagen), oogdruppels en een antibiotica oogzalf voor mijn beschadigde oog.
Ook kreeg ik zelfs maagbeschermers mee. En zelfs oogcompressors. Nou, ik heb het ook geweten ook zeg!
Door Prednisolon te gaan slikken, kreeg ik loop der dagen best een dikke kop, als ik nu zo de foto’s terug bekijk.

Jennifer bracht mij naar huis.
Thuis aangekomen had ze mij ook rustig gemaakt door in te praten dat het allemaal goed zou komen.
Wel 2 uur lang was ze hier in mijn huis gebleven om zeker van te zijn dat ik gekalmeerd was.
Ik was echt kapot, moe en gelijkertijd perplex.
Uiteindelijk ben ik toen naar bed gegaan en Jennifer ging toen ook naar huis.
Wat was ik haar dankbaar dat ze daar op het moment voor mij was.

  • Verlamming van Bell
  • Facialis Parese
  • Bellse Parese
  • Bell’s Palsy
  • Gezichtsverlamming
  • Verlamming aan gezicht
  • Aan 1 kant verlamd
  • Gezicht aan 1 kant verlamd
  • Mondhoek hangt
  • Oog kan niet meer knipperen
  • Oog kan niet dicht